Zaterdag 20 juni 2008 werd ik door mijn nichtje Pearl gebeld. Zij bracht mij het droeve nieuws dat haar moeder, mijn tante Oty, was overleden.
Tante Oty was niet écht ziek, maar zij had twee weken eerder plotseling een hersenbloeding gekregen en is niet meer uit haar coma bijgekomen.
Jacoba Leberina Sitanala, werd geboren op 28 mei 1926 in Tjimahi in Nederlands-Indië. In het gewone leven was zij beter bekend als ma, Oty, tante Oty of oma.Voor mij dus tante Oty.
Op 24 juni 2008 is tanta Oty naar haar laatste rustplaats gebracht, en de familie heeft mij gevraagd om een tante Oty samen met hen te gedenken. Dit is dus vooral aan hun en hun kinderen gericht..
Over haar leven in Indië weet ik niet zoveel en tante sprak daar ook niet over.
Ik vroeg aan haar kinderen of zij mij iets over haar konden vertellen wat ik zeker moest zeggen. Het eerste wat er door hen over hun moeder gezegd werd is dat zij zo zorgzaam was, en zo bescheiden. Zeg maar dat het een goede en lieve moeder was en altijd goed voor ons zorgde.
Dat is iets waar ik me helemaal bij kan aansluiten, en zo ken ik tante ook het best. Altijd zorgen voor anderen en zij was dan zo op de achtergrond, dat het dan ook vaak leek alsof zij er zelf helemaal niet was. Je moest dan even op zoek gaan naar tante om te zien dat ze er nog wel was.
Tante Oty kwam samen met Inge in 1958 met de boot naar Nederland. Zij kwam in ons leven toen zij mijn oom Mannie ontmoette en met wie zij later zou trouwen, op 7 juni 1961, om precies te zijn.
Met oom Mannie had zij nog eens drie kinderen, Rick, Max en Pearl. Zo hadden we er in een paar jaar 2 nichten en 2 neven bij. Als mijn vader niet op zee was gingen we regelmatig op bezoek bij zijn broer in Tiel, waar tante altijd voor een heerlijke Indische rijsttafel zorgde MMMMMMMM heerlijk, en met . tjendol natuurlijk!
Altijd maar in de weer en ook als we zomaar op visite kwamen, was ze altijd druk bezig in de keuken en zij bleef maar aandringen dat we meer moesten nemen, terwijl zij zichzelf nauwelijks de rust gunde om ook wat te eten.
Tante was, als zoveel Indische mensen van haar generatie, eerder gesloten dan uitbundig, ingetogen noemen ze dat in het Nederlands. Sopan dus.
Vaak leek het ook alsof ze erg verlegen was, vooral als je haar een beetje in het zonnetje wilde zetten. Dan maakte zich letterlijk wat kleiner, lachte en zei dan meestal iets als: Ach, gewoon toch? en draaide zich dan weg, om maar geen extra aandacht te krijgen. Bescheiden dus, te bescheiden misschien wel?
We weten allemaal dat tante het niet altijd makkelijk heeft gehad en ook met oom Mannie, die zwaar was getekend door de oorlog en de Jappenkampen, was het leven niet altijd eenvoudig. Ze liet daar aan ons zo weinig mogelijk van merken, maar we wisten het wel.
Gelukkig had zij op die momenten haar zussen en kinderen.
Tante werd in de loop der jaren gezegend met een flink aantal kleinkinderen, vooral Inge wist zich op dit gebeid te roeren.
Haar kleinkinderen waren voor tante Oty een bron van geluk en vervulde haar ook met trots. Dat kon je goed aan haar merken als ze over hen sprak en aan de manier waarop ze naar jullie keek.
Als ik wel eens een foto van haar wilde maken, was dat altijd lastig. Want , zo zei zij dan, wie wilde nu een foto van haar hebben? Niemand toch, of toch wel iemand. Ik in ieder geval wel.
En ik ben dan ook blij dat ik in de loop der jaren toch zo af en toe een foto van haar gemaakt heb.
Dat verstoppen voor de camera is iets wat bijna de hele familie van haar overgenomen heeft en nu heb ik dan ook regelmatig problemen om Pearl en/of Adinda voor de lens te krijgen.
Tante is in de vroege ochtend van 20 juni 2008 ingeslapen. We wisten allemaal dat dit, na haar hersenbloeding zou kunnen gebeuren, maar als het dan gebeurt, is het toch een schok want je wilt niet dat het gebeurt en hoopt tegen beter weten in op een wonder.
En dan voel je ook ineens een leegte, een leegte waar eerst tante was en een leegte waar we toch aan moeten wennen.
Met het verlies van tante Oty raken we ook weer een schakel kwijt met een belangrijk deel van onze roots, Nederlands-Indië.
Maar tante Oty is niet helemaal weg, want ze leeft voort in onze harten en in onze herinnering. Een herinnering die voor elk van ons weer anders is. Koester die herinneringen en neem die mee en geef ze door aan je kinderen en kleinkinderen.
Geeft ook door dat we Indisch zijn en de geef daarmee ook de band door die ons die altijd zal blijven binden, wat er ook gebeurt.
Vertel vooral de leuke verhalen en vertel over de fijne momenten waardoor we tante Oty toch altijd bij ons zullen dragen.
Rust zacht lieve tante Oty en reis in vrede.
Selamat beristirahat tante Oty yang kucinta.
Dag allemaal,
Enkele weken geleden heb ik om ieders hulp gevraagd om de kunstschilder F. Bodenstaff te vinden.
Ik kreeg het vraag of ik kon achterhalen wie F. Bodenstaff is, omdat iemand een schilderij heeft dat is gemaakt door F. Bodenstaff.
Helaas heb ik geen reacties op die oproep gekregen dus kunnen we niet met jullie delen wie van onze familie dit schilderij gemaakt heeft.
Wel heeft de eigenaar van het schiderij (Richard van Bruchem) mij laten weten dat hij bereid is het schilderij aan een belangstellende Bodenstaff te verkopen.
Hij wil geen winst maken en vraagt het bedrag dat hij er zelf voor betaald heeft en dat was 280,00.
Met de onderhandelingen over de verkoop bemoei ik mij niet, dat is tussen de potentiële koper(s) en de heer Van Bruchem
Dus als je een originele “Bodenstaff” in de kamer wilt hangen neem dan even contact met me op dan stuur ik jouw gegevens door naar de huidige eigenaar.
Mocht je ondertussen toch nog informatie hebben over deze schilder, laat het me dan snel weten.
Fijn weekend en tot schrijfs,
Philip
Tante Carla uit Indië
Dag allemaal,
Ik ben de afgelopen maanden niet erg actief geweest met mijn blog. Dat komt omdat ik in na het overlijden van mijn tante Carla erg bezig ben geweest met het regelen van de begrafenis en allerlei andere zaken. Ook was ik in mijn gedachten erg afwezig.
Tante Carla was al een paar jaar aan het kwakkelen met haar gezondheid en zij is na een kort ziekbed op 28 maart 2008 om 17:35 uur op 85 jarige leeftijd overleden. Het klinkt raar, maar ik ben blij dat ik tot haar laatste ademtocht bij haar ben gebleven.
Tante Carla (Carla Augusta Ullrich) was de nicht van mijn vader. Mijn vaders moeder en haar vader waren zus en broer. (Agnes Mathilde Ulrich R 21-04-1885 U 18-07-1958 en Otto Theodor Anton Ullrich R 01-12-1894 – U 15-11-1944).
Tante Carla was een diepgelovige en een hele lieve en markante vrouw die nooit getrouwd is geweest. Wel heeft ze lange tijd met iemand samen geleefd, maar van een huwelijk is het nooit gekomen. Tante Carla zat vol met verhalen waarvan er veel over Indië gingen. Zij heeft mij ook een paar van de familie geheimen verteld en mede dank zij haar heb ik veel van mijn Indische familie Bodenstaff op kunnen sporen.
Ik heb veel met haar gepraat en veel gevraagd over de familie, maar achteraf gezien toch niet genoeg. Bij het opruimen van haar huis kwamen we allerlei fotos tegen die ik nooit eerder gezien had met op de achterkant geschreven mamma en oma. Wie de mamma was is duidelijk Dat was Augusta Stutz (1899-1953), maar wie de oma op de foto was is niet helemaal duidelijk. Ik denk dat haar oma Amalia Priegelaar was, maar dat zal ik nu waarschijnlijk nooit zeker weten.
Ik heb nu, met het verlies van tante Carla, écht het gevoel dat ik de allerlaatste schakel met het oude Indië verloren heb en dat Indië leeft nu alleen nog voort in herinneringen aan mijn oma, mijn vader en mijn ooms en tantes die er allen geboren zijn en die allen gedwongen werden hun geboortegrond te verlaten.
Dat zal wel met veel 2e en 3e generatie Indos zo zijn denk ik. Als het laatst levende familielid dat in het vooroorlogse Indië is opgegroeid er niet meer is, sterven langzaam aan ook de verhalen, de kleuren, de geuren en de klanken weg.
Ik zal proberen dit alles nog zo lang als mogelijk in de herinnering van ons allen levend te houden en proberen een beetje van Indië mee te geven aan mijn kleinkinderen.
Anak kekasih dari Jawa,
Saya mengucapkan selamat jalan dan harap kau mendapatkan damai sejahterah di tangan Yesus.
Selamat beristirahat tante Carla yang kucinta.
Lief kind van Java,
ik wens je een veilige reis en hoop dat je vrede vindt in de armen van jouw Jezus.
Rust zacht lieve tante Carla.
Bodenstaff en schilderkunst (Kortenhoef 1943)
In bijna elk mens schuilt een grotere of kleinere kunstenaar. Mijn vader kon heel leuk schrijven en ook aardig tekenen. Maar een kunstenaar was hij niet. Ik ben het zeker niet en ook bij mijn dochter is daar niet zoveel over te vinden. Hoewel zij is wel goed in Yoga en dat is toch ook een kunst.
Mijn oma kon weer wel heel goed tekenen en schilderen, maar zij was weer geen Bodenstaff, maar een Ullrich.
Ik heb ook een nicht (de dochter van de oudste zus van mijn vader) heel mooi kan tekenen en schilderen. Maar die heet Trilk-Schmidt, dus geen Bodenstaff, maar haar moeder was dus wel een Bodenstaff.
Mijn neefje Jason is dan weer een échte artiest. Hij kan heel mooi tekenen en componeert muziek en is bekend onder de naam Bong-ra. (Hij heeft trouwens de website van mijn dochter gemaakt) Maar hij is de zoon van mij zus en zijn achternaam is niet Bodenstaff
Over mijn oom Manny heb ik al eens geschreven dat hij heel erg goed was in het vertellen van verhalen, en dat is toch ook een hele kunst.
Maar schilders in de familie die ook nog eens Bodenstaff heten ken ik zelf niet.
Er zijn er wel, en het bewijs is dit schilderij van Kortenhoef, gemaakt in 1943 (of is een impressie van hoe het was in 1943).
Ik heb het schilderij niet in mijn bezit, maar een foto ervan werd mij toegestuurd door de heer van Bruchem. Heer van Bruchem geeft daarbij de volgende informatie:
- het schilderij is gesigneerd F. Bodenstaff,
- en op de achterkant staat: Kortenhoef maart 1943
- het is een schilderij dat lijkt op een kaart van de schilder Verplak
- hij heeft het mogelijk nageschilderd of was een leerling van Verplak
De heer Van Bruchem schreef mij in de hoop via mij meer over de schilder, F. Bodenstaff, te weten te komen.
Zelf heb ik daarover niet kunnen vinden en ik heb een aantal Bodenstaffs in mijn database, waarvan een van de voornamen met een F begint, maar ik weet niet eens of de schilder F. Bodenstaff een man of een vrouw is.
Nu ben ik opnieuw op zoek naar iemand die mij kan helpen een puzzel op te lossen door mij te vertellen wie deze F. Bodenstaff is.
Als hij/zij het schilderij in 1943 gemaakt heeft of Kortenhoef in 1943 gekend heeft is hij/zij omstreeks of voor 1923 geboren.
Ken je deze schilder(es) F. Bodenstaff of ben je familie van F. Bodenstaff, of weet je meer te vertelen over dit schilderij stuur me dan even een berichtje.
Alvast weer bedankt voor de hulp en veel plezier met het vinden van deze schilder(es).
Vriendelijke groet en tot de volgende Blog
Philip
Als ich ungefähr 8 Jahre alt war, habe ich angefangen zu fotografieren. Zunächst mit der alten Kamera, die meine Mutter aus Australien mitgebracht hatte.
Die erste Kamera, die ich mein eigen nennen durfte, war eine Kodak Brownie. Ich habe mir diese Kamera mit Sammelmarken zusammengespart, die man bekam, wenn man Filme zu unserem örtlichen Fotografen „Foto Duiker“ an der Slotlaan in Zeist zur Entwicklung brachte.
Später durfte ich manchmal die Kamera meines Vaters benutzen. Das war eine richtige „Voigtländer“. Dann machte ich einige Jahre gar keine Fotos, aber ich fing damit wieder an, als meine Tochter geboren wurde. Von ihr haben wir Fotos vom ersten Tag ihres Lebens an.
Früher war das natürlich ganz anders. Damals war die Fotografie etwas für die Elite. Wenige Leute hatten eine Kamera und man ließ Fotos nur zu besonderen Gelegenheiten von einem Fotografen machen. Das waren dann Fotos von einem selbst, seinem Kind/ Kindern oder der Familie. Daher finden wir Fotos von unseren Vorfahren von der Hochzeit, von der Taufe oder anderen kirchlichen Ereignissen. Ganz selten ging man „nur so“ zu einem Fotografen, um ein Foto von der ganzen Familie machen zu lassen.
Oft sagen diese Bilder mehr als tausend Worte. Man hat gleichzeitig einen Eindruck von der damaligen Zeit. Auch die Kleidung, die unsere Vorfahren zu diesen besonderen Gelegenheiten anzogen, ist beachtenswert. Oft zogen sie ihre besten Kleidungsstücke an. Auf diesem Weg kann man entdecken, wie unsere Vorfahren und ihre Geschwister ausgesehen haben.
In den Zwanzigerjahren des letzten Jahrhunderts wurde die Fotografie auch für die Mittelklasse zugänglicher, aber es dauerte noch einige Jahre bis Fotos in jeder Familie gemacht wurden. Meist wurden die Menschen fotografiert, wenn sie arbeiteten oder vor ihren Läden oder Geschäften standen. So können die Nachfahren sehen, wie die Vorfahren aussahen und was sie gemacht haben. In den Fünfzigerjahren wurde die Fotografie gebräuchliche Praxis und das ist der Zeitpunkt als Klassenfotos sehr populär wurden.
Nun haben wir 6-jährige, die ihr Mobiltelefon dazu benutzen, Fotos von sich und ihren Freunden zu machen, und diese dann an ihre Freunde senden oder sie sogar ins Internet stellen. Aber die Schönheit einer alten Daguerreotype oder eines Fotos von einem 9 x 13 cm oder 13 x 18 cm Glasplattennegativ und in bezaubernden Sepiatönen gehalten, bleibt unerreicht.
Hier ist die älteste Fotografie, die ich von der Bodenstaff Familie erhalten habe. Es wurde mir von Eva Bodenstaff aus Hamburg geschickt. Es ist ein Foto ihres Ur-Urgroßvaters Conrad Bodenstaff (geboren 27.10.1847, gestorben 9.2.1908) mit seiner Frau Maria Eikholt ( geboren 28.6.1866, gestorben 30.3.1942), seinem Sohn Johannes Konrad Bodenstaff ( geboren 30.10.1888, gestorben 8.5.1968) und seinem Sohn Wilhelmus Johannes ( geboren 1887, gestorben 1925).
Nun schaut mal, ob ihr ein altes Fotoalbum oder einen versteckten alten Schuhkarton mit alten Familienbildern findet. Und wenn ihr alte Familienbilder oder andere Bilder mit einem Mitglied der Familie Bodenstaff findet, sendet mir bitte eine Kopie! Je älter desto besser.
Viel Spaß beim Suchen, macht viele Fotos und denkt an mich, wenn ihr ein nettes altes Familienbild findet.
Many thanks to Eva Bodenstaff for the German translation
-
Scroll down for English version
-
Scroll naar beneden voor Nederlandse versie
Greetings,
Philip
I started making pictures when I was about 8 years old. First with the old camera that my mother brought over from Australia.
The first camera I could call mine, was a Kodak Brownie. I had saved for this camera using stamps that were given when developing films at our local photographer, “Foto Duiker”, at the Slotlaan in Zeist.
Later on I was allowed to sometimes use my fathers camera. It was a real Voightländer.
For some years then I didn’t make photo’s at all, but I restarted when my daughter was born. From here we have pictures starting on her 1st day of her life.
In the old days thing were quite different of course. Then photography was something for the elite. Very few had a camera and one only had photographs made on special occasions by a photographer. These would be pictures of oneself, your child / children or the family.
Thus we find pictures of our ancestors at a wedding, a baptism, or other religious occasions.
Very rare one would “just” go to a photographer to have a picture made of the whole family.
Quite often these pictures will say more then a 1000 words. It at the same time gives you an impression of the time of age. Also the way people would dress would be remarkable and this way you discover how your ancestors and their siblings looked like. Quite often they would wear their best clothes.
About the twenties of the last century photography became a little more accessible to the middleclass, but it would take quite some years before pictures would be made in all the families. However more people were photographed whilst working or standing in front of their shops or businesses.
Now the descendants could see how they looked like and what they would have been doing.
In the fifties photography became almost common practice and that is when pictures of school classes became really popular
Now we have 6 year old that use their cell-phone to make pictures of themselves or each other and send them to their friends or even put them on the internet.
But the beauty of an old Daguerreotype or photograph taken from a 9 x 13 cm or 13 x 18 cm glass plate negative printed in the enchanting sepia tones stays unequalled.
Here is the oldest photograph I have received of a Bodenstaff family. It was sent to me by Eva Bodenstaff from Hamburg. It’s a picture of her great-grandfather Conrad Bodenstaff (born 27-10-1847 – died 09-02-1908) with his wife Maria Eikholt (born 28-06-1866 – died 30-03-1942), his son Johannes Konrad Bodenstaff (born 30-10-1888 – died 08-05-1968) and his son Wilhelmus Johannes (born 1887- died 1925).
Now just have a good look around and see if you have an old photo album or a hidden old shoebox with ancient family pictures. And if you do find old family pictures or other kind of pictures with a Bodenstaff on it, please send me a copy! The older the better.
Lots of fun searching around, make a lot of pictures and think about me when you find a nice old family picture.
Greetings,
Philip
Scroll naar beneden voor de Nederlandse versie
Zelf ben ik al vanaf mijn 8ste jaar of zo bezig met fotografie. Eerst met het oude toestel dat mijn moeder nog had meegenomen uit Australië.
Mijn eerste eigen fototoestel was een Kodak Brownie. Die was bijeengespaard met zegels bij de
lokale fotograaf, Foto Duiker aan de Slotlaan in Zeist.
Later mocht ik ook wel eens foto’s maken met het toestel van mijn vader, dat was een echte Voightländer. Toen heeft het even stilgelegen en ben ik weer gaan fotograferen toen mijn dochter geboren werd. Van haar bestaan foto’s vanaf haar 1ste levensdag.
Voorheen was dat natuurlijk heel anders. Toen was fotograferen meer iets voor de elite. Weinigen hadden een eigen fototoestel en lieten bij bijzondere gelegenheden een foto van zichzelf, hun kind of familie maken.
Zo zijn er van onze voorouders vaak foto’s te vinden bij huwelijk, doop of religieuze plechtigheden.
Een enkele keer ging men ook naar de fotograaf om “gewoon” een foto van het hele gezin te laten maken.
Vaak zegt zo’n foto meer dan 1000 woorden. Je hebt daarmee ook een beetje een tijdsbeeld te pakken. Kleding is dan ook bijzonder en ziet dan ook hoe je voorouders en hun broers en zusters er uit hebben gezien. Vaak waren zijn dan gekleed op hun paasbest.
Zo in de twintiger jaren van de vorige eeuw werd fotografie voor de middenklasse al wat toegankelijker, maar het zou nog heel lang duren voor er van alle gezinnen foto’s werden gemaakt. Wel werden mensen toen meer gefotografeerd terwijl zij aan het werk waren, of b.v. staande voor hun winkel.
Zo kon het nageslacht zien hoe zij eruit zagen en goed zij het gedaan hadden.
In de jaren 50 werd fotografie bijna gemeengoed en in die tijde werden ook altijd trouw klassenfoto’s gemaakt.
Nu is het zover dat 6 jarigen al met hun mobieltje foto’s maken en die direct versturen of zelf direct op het internet plaatsen.
Maar de schoonheid van een oude Daguerreotype of foto van een 9 x 13 cm of 13 x 18 cm glasplaat negatief afgedrukt in fraaie tinten van sepia blijft toch betoveren.
Hier is de oudste foto van een familie Bodenstaff die in mijn bezit kwam. Deze foto werd mij toegestuurd door Eva Bodenstaff uit Hamburg. Het is een foto uit 1901 van haar overgrootvader, Conrad Bodenstaff (geb. 27-10-1847 – overl. 09-02-1908) met zijn echtgenote Maria Eikholt (geb. 28-06-1866 – overl. 30-03-1942), zijn zoon Johannes Konrad Bodenstaff (geb. 30-10-1888 – overl. 08-05-1968) en zijn zoon Wilhelmus Johannes (geb. 1887- overl. 1925).
Kijk eens goed of je niet ergens in een oud fotoalbum of verborgen schoenendoos oude familiefoto’s hebt. En als je nog oude familie foto’s of andere foto’s met Bodenstaff’s hebt, liefst zo oud mogelijk, zou ik het op prijs stellen als je me daar een kopie van wilt sturen. Misschien zelfs wel een die nog ouder dan deze foto!
Veel speurplezier, fotografeer veel en denk aan mij als je mooie familiefoto’s vindt.
Dag allemaal,
ik heb in mei 2007 al eens eerder geschreven over het programma Aldfaer.
Op zich is het een eenvoudig programma, maar het wel fijn als je er bij een eerste gebruik wat uitleg over krijgt.
Nu heeft "mijn lijfblad ComputerIdee" vaak een of andere workshop op hun website staan. Dit keer vond ik een workshop over Aldfaer. Voor mensen die nog wat angst hadden om het te gebruiken is dit een aanrader. Klik hier om naar de workshop van ComputerIdee te gaan.
Veel succes met Aldfaer en de workshop van Computeridee.
Tot een volgende keer.
Pas op voor deze e-mail!
Sinds enige dagen circuleert er op het internet onderstaande e-mail. De taalfouten staan ook zo in de mail, dus die zijn niet van mij 🙂
Op internet-forums is er een melding verschenen over een stevige explosie in een nederlandse Atoomcentrale in de buurt van Amsterdam.
De getuigen beweren dat die explosie op 25 november rond 15 uur plaatsvond. Een inwoonster van de stad belde haar familie op en vertelde dat er in de stad de telefoonaamsluitingen worden uitgeschakeld, zodat de mensen niemand konden opbellen.
Zij beweert ook dat er inderdaad een explosie, zelfs een heel ernstige, op het Atoomsentrale plaatsvond en dat de radioactive wolk zich op dit moment snel verplaatst.
De overheid bevestigt deze informatie niet officieel maar wel tijdens de prive gesprekken.
Toch plaatsen de inwoners op het internet fotos van de gevolgen van de explosie en diens slachtoffers.
Blog LiveJournal: http://geocities.com/xxxxx (xxxxx verandert steeds van naam, maar het kan ook een geheel andere naam zijn)
Als je die mail krijgt klik dan niet op de link. Delete deze mail direct want die kan spy-ware bevatten.
Trouwens wees altijd voorzichtig met mailtjes die je van onbekenden krijgt of die zijn "doorgestuurd" naar een aantal mensen waaronder jouw e-mail adres. Ook dat kan een trojaanspaard bevatten of andere malware.
Denk ook goed na voor je een "waarschuwing" of ander soort oproep of kettingbrief doorstuurt. Veel mensen zijn daar niet blij mee, omdat ze vaak een virus bevatten.
Voor meer infp kijk op deze website http://www.first.org/newsroom/globalsecurity/171541.html
UP-DATE (2007-26-11 18:00 uur)
Er is inmiddels ook een waarschuwing uit via "De waarschuwingsdienst" dat deze site een z.g. Trojaanspaard bevat dat er op is gericht bankgegevens te onderscheppen!! Het is dus nog gevaarlijker dan ik dacht.
Kijk op http://www.waarschuwingsdienst.nl/render.html?it=1697&cid=1031
Je kunt je inschrijven bij de Waarschuwingsdienst door hen een mailtje te sturen met jouw e-mail adres. Zo wordt je steeds geïnformeerd over nieuwe gevaren die per mail of website jouw PC of zelfs je privé leven bedreigen.
bodenstaff 
